หน้า1
Reborn Target 237 : คำสารภาพ
สึนะ : บอยคอตจะไม่ยอมทำงานบ้านและไม่ขออยู่ร่วมกันงั้นเหรอ!?
สึนะ : บะ...แบบนั้นมัน!! (คิด - การต่อสู้กับเบียคุรันมันเหลืออีกแค่อาทิตย์เดียวเองนะ~!!)
รีบอร์น : พวกเราอยู่ฝ่ายเดียวกับเคียวโกะแล้วก็พวกผู้หญิงน่ะนะ ยังไงก็ตั้งใจฝึกกันด้วยล่ะ!
สึนะ : พวกนาย แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลยนะ!!
ยามะ : ได้ยินที่พวกนั้นบอกแล้วนี่ แล้วนายจะเอายังไงล่ะฮึ สึนะ?
สึนะ : ...อืมม...
หน้า2
สึ
นะ : ถึงยังไง
พวกเราก็ไม่สามารถบอกพวกนั้นในเรื่องที่เกี่ยวกับมาเฟียและมิลฟีโอ
เล่ได้หรอก...
พวกเราจะยอมให้พวกนั้นต้องเข้ามาเกี่ยวข้องในการต่อสู้ใหญ่ครั้งนี้ไม่ได้
หรอก...
โกคุ : ยัย2คนนั่นนี่ไม่คิดถึงความรู้สึกของรุ่นที่10ซะมั่งเลย... ผมก็เห็นด้วยว่าเราไม่บอกอะไรพวกนั้นน่าจะดีกว่านะครับ
ยา
มะ : แต่ว่านะ ถ้ามีแค่ 2 คนนั้นที่ไม่รู้เรื่องนี้เลย
ฉันก็คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าเศร้านะที่เหมือนกับว่ากลายเป็นคนที่ถูกแบ่งแยก
ออกไปน่ะ...
สึนะ : มันก็จริงนะ... แต่ว่า...
คุณพี่ : เราจะบอกอะไรพวกนั้นไม่ได้เด็ดขาด!! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเคียวโกะ!! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเคียวโกะ!!
โกคุ : หนวกหูว้อย
สึนะ : คุณพี่...
สึนะ : ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกเราจะต้องฝึกกันหนักอยู่แล้ว แต่ยังไงตอนนี้พวกเราก็คงจะต้องช่วยกันดูแลตัวเองกันในเรื่องอื่นๆแล้วล่ะ
สึนะ : ...ฉันว่ามันก็คงจะต้องเป็นแบบนั้นล่ะนะ พวกเราทุกคนช่วยกันดูแลตัวเอง มันก็คงน่าจะพอไหวล่ะนะ
คุณพี่ : อืม
โกคุ : ครับ
ยามะ : ก็คงงั้น
หน้า3
----- นับจากนั้นพวกเราจึงต้องทั้งฝึกแล้วก็ทำงานบ้านเองไปด้วย ...แต่ว่า... -----
ยามะ : นี่นายใส่ผงซักฟอกมากไปรึเปล่าน่ะ?
สึนะ : หือ
โกคุ : อืมม เคล็ดลับในการหั่นอาหารที่ดี ขั้นแรกต้องหั่นให้มีความบางที่เหมาะสม...
สึนะ : โกคุเทระคุง!! ไฟมัน!! ไฟมันจะไหม้ฐานทัพแล้ว!!
สึนะ : อ่า
โกคุ : ขอโทษครับ! ผมต้องขอโทษจริงๆครับ!!
คุณพี่ : ฉันหิวหลังจากการฝึกแบบสุดหูรูดแล้วนะ... ทนไม่ไหวแล้ว!
แรมโบ้ : เค้าหิว หิวข้าวอ่ะ!!
ยามะ : ช่วยไม่ได้แฮะ งั้นคงต้องกินบะหมี่ถ้วยแทนไปก่อนก็แล้วกันนะ
--- ยิ่งไปกว่านั้นการฝึกของพวกเราก็ไปได้ไม่ค่อยจะดีนัก... สิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเราจึงมีแต่เพียงความเครียดเท่านั้น ---
หน้า5
เคียว
โกะ : ดูเหมือนว่าเมื่อวานพวกพี่ชายจะต้องกินบะหมี่ถ้วยกัน...
แล้วนี่วันนี้พวกเค้าจะได้กินอะไรที่มันมีคุณค่าบ้างหรือยังนะ...?
ฮารุ : ถ้าพวกคุณสึนะบอกความจริงมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น พวกเราก็คงจะทำอาหารที่ดีกว่านั้นให้ทานแท้ๆ...
เบียงกี้ :ก็นะ ดูเหมือนพวกเธอคงคิดว่าพวกผู้ชายจะยอมบอกง่ายๆสินะ แต่ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะง่ายขนาดนั้นหรอก...
เบียงกี้ : มันก็คงเป็นเพราะ 2 เหตุผลน่ะนะ อย่างแรกคือพวกนั้นไม่อยากให้พวกเธอเปลี่ยนไป
หน้า6
เบียงกี้ : พวกนั้นคิดว่าถ้าหากพวกเธอรู้ความลับนั่นแล้ว พวกเธอคงจะต้องเปลี่ยนไปจากคนเดิมที่เคยเป็นอยู่
เบียงกี้ : นั่นก็คือสิ่งที่เจ้าพวกนั้นกลัวที่สุด และยิ่งเป็นคนที่พวกเค้าต้องการที่จะปกป้องมากที่สุดด้วยแล้ว
เบียงกี้ : แต่การที่คิดว่าคนอื่นจะไม่เปลี่ยนแปลงไปน่ะ มันก็เป็นได้แค่จินตนาการที่พวกนั้นอยากจะให้เป็นเท่านั้นแหละ
หน้า7
สึนะ : คันจมูกจังแฮะ
โกคุ : นี่ใครกำลังแอบนินทาพวกเราอยู่นะ?
คุณพี่ : มื้อนี้ขาดสารอาหารแบบสุดหูรูด!!
ยามะ : แต่ว่านี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รู้เลยล่ะนะ... ว่าการฝึกของพวกเราน่ะมันจะไม่ราบลื่นเลยถ้าหากว่าไม่มีพวกนั้นคอยช่วย...
สึนะ : นั่นสินะ... การต่อสู้เองก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว... บางทีพวกเราก็ควรจะต้องบอกพวกนั้น...
เรียวเฮ : ไม่ได้!! นายจะทำยังไงถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเคียวโกะ!!
สึนะ : ชะ..ใช่แล้วล่ะ!!
เบียงกี้ : และข้อสองก็คือ หลักความคิดที่อยู่ในใจของพวกเขา พวกผู้ชายน่ะมักคิดว่ามันเป็นหน้าที่ที่ผู้ชายจะต้องปกป้องผู้หญิง...
เบี
ยงกี้ :
พวกนั้นน่ะถือว่ามันเป็นการพนันกับความภาคภูมิในฐานะของผู้ชายเลยล่ะนะ
ในการที่จะปกป้องไม่ให้พวกเธอต้องมาเห็นโลกที่แสนเลวร้ายนี้
หน้า8
ฮารุ : ฮารุดีใจที่พวกเขาคิดแบบนั้นนะคะ... แต่ว่าพวกเราก็แค่อยากจะเป็นกำลังให้กับพวกเขา
ฮารุ : ฮารุไม่คิดว่ามันยุติธรรมเลยนะคะ ที่จะให้พวกผู้ชายมาตัดสินใจแทนตัวพวกเราเองทั้งหมดแบบนี้น่ะ
เบียงกี้ : มันก็เป็นอย่างที่เธอพูดนั่นแหละนะ พวกผู้ชายน่ะทั้งเห็นแก่ตัวแล้วก็ไม่มีเหตุผล...
เบียงกี้ : แต่ว่า สิ่งที่มันเกินกว่าที่ผู้หญิงคิดก็คือ พวกผู้ชายน่ะยอมที่จะเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อความภาคภูมินั่น
เบี
ยงกี้ : และแน่นอนว่า ผู้ชายที่ไม่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อความภาคภูมินั่น
มันก็ไม่ใช่ผู้ชายเหมือนกันนั่นแหละนะ พวกนั้นนี่เหมือนกับ...
โคลม : ...ชั้นขอตัวก่อนนะคะ
ฮารุ : อื้อ
เคียวโกะ : โคลมจัง แล้วเจอกันน.....!! นี่หลังเธอไปโดนอะไรมาน่ะ!?
หน้า9
โคลม : แค่แผลที่ได้จากการฝึกวันนี้น่ะค่ะ... แต่ฉันคิดว่ามันก็คงจะเป็นแค่รอยข่วนถ้าเทียบกับบอสและคนอื่นๆ
ฮารุ / เคียวโกะ : ฮารุ-เคียวโกะ จัง! อา...
ฮารุ : ฮารุน่ะคิดว่าความภาคภูมิของผู้ชายอะไรนั่นน่ะ เป็นเรื่องที่ไม่มีเหตุผลแถมยังไม่เข้าใจเลยสักนิดด้วย แต่ว่า...
เคียวโกะ : ...ตอนนี้พวกเราลืมเรื่องการบอยคอตเอาไว้ก่อนดีกว่าเนอะ?
--- วันต่อมา ---
