นิยายเรื่องThe Legend of Acronia

อ้า~~
ป๋มก็ไม่เคยแต่งนิยายมาก่อนด้วยซิ นี้ก็แต่งต่อจากพี่Adorableเค้าเท้านั้นเอง
ไหนๆก็ไหนๆพี่แกก็ไม่ยอมแต่งต่อเลยขอมาแต่เองเลย
นิยายเรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของเนื้อเรื้องในเกมECOงับซึ่งพวกเราก็เล่นมานานมากเเล้ว
ก็อยากถ่ายทอดเนื้อเรื่อง Eco ในแบบฉบับของเราบ้าง
ก็อยากให้ช้วยอ่านเละติชมกันด้วยนะงับ^^

ขอขอบพระคุณทั่นพี่"Adorable"ที่ขี่เกียจอย่างแรงงับ







บทนำ
จุบจบของอารยธรรม

"ยิงเข้าไป !! อย่าให้พวกมันบุกเข้ามาถึงแกนพลังงานได้ !!" ชายในชุดทหารระดับสูงตะโกนขึ่น ซึ่งมียศถึงระดับนายพล ใบหน้าของเขาในตอนนี่ แสดงถึงอารมณ์ที่สินหวังเป็นอย่างมาก
"สั่งการหุ่น Fox HoundB3 ให้ไปต้านทางแนวหน้าไว้ !! รักษาแกนพลังงานไว้ให้ดีที่สุด !!"
"ครับ สั่งการตามคำสั่งนายพล บราเวล !!" นายทหารซึ่งนั่งประจำการอยู่ที่แผงบัญชาการ กระจายคำสั่งไปยังหน่วยทหาร ซึ่ง นั่งอยู่ที่ต่ำกว่า บราเวล
"บรึ่ม" !! ......... !!
"เสียงอะไรน่ะ…" นายพล บราเวลลุกขึ่น ด้วยความตกใจ
สิ้นเสียงของบราเวลก็เสียงสัญญาณเตื่อนภัยขึ่น
"ศัตรูบุกเข้ามาถึงแกนพลังงานแล้ว !!" นายทหารบอกกับผู้บัญชาการของเขาด้วยท่าทีตกใจ
"เราควรหลบหนีนะไปจากที่นี้นะครับ ไม่งั่น พวกเราทั่งหมดต้องตายกันที่นี่!" นายทหารอีกคนพูดขึ่น อาการของเขา ไม่ต่างจากนายทหาร เพื่อนเขาเท่าไหรนัก
บราเวล นั่งลง ด้วยใบหน้าสิ่นหวัง เขาไม่เคยคิดว่าบนโลกใบนี่ จะเกิดความแตกแยกได้ถึงขนาดนี่ หากแกนพลังงานถูกช่วงชิงไป โลกใบนี่ต้องสูญสลายไปอย่างแน่นอน…..
บราเวล ลุกขึ่น และ บอกคำสั่งซึ่งอาจจะเป็นคำสั่งสุดท้ายในชีวิตเขาก็ได้"ปลดระเบิด N2 ทั่งหมด นับเวลาถอยหลังใน 30 วินาที !!"
"แต่…" นายทหารทำทีไม่เห็นด้วยกับคำสั่งนั่น แต่เมื่อเห็นใบหน้าของผู้บัญชาการของเขาแล้ว เขาจึงรู้ได้ทันทีว่า ไม่สามารถที่จะโต้แย่งได้
ระเบิด N2 นั่นเป็นระเบิดที่มีอำนาจทำลายล้างสูงที่สุด เพียง 1 ลูก สามารถทำให้ทุกอย่างระเหยไปในระยะ 1000 กิโลเมตร ไม่เว้นแม้กระทั่ง น้ำ แร่ธาติ และ สิ่งมีชีวิต…
"ระเบิด N2 ทั่งหมด 240 ลูกพร้อมทำงานแล้วครับ นับถอยหลังใน 30 วินาที"

"29….28…27…26….25…..24…………………………………..

5

4

3

2

1"

"บรึ่ม !!!!" ระเบิด N2 ที่กระจายอยู่ทั่วโลกได้ระเบิดขึ้น ทุกอย่างในรัศมี ของระเบิด ไม่มีสิงใดที่ต้านทานอำนาจการทำลายล้างที่สูงที่สุดนี่ได้ รวมทั่ง ชีวิตของ บราเวล และ นายทหารของเขา……
อารยธรรมทุกอย่างจบลง ด้วยคำสั่งสุดท้ายของ บราเวล ไม่มีอะไรที่สามารถหยุดยั้งการทำลายล้างของระเบิด N2 ได้ สิ่งที่เหลือมีเพียง แกนพลังงานของโลก…..
บราเวลคิดว่า เมือแกนพลังงานยังคงเหลือ ทุกสิ่งทุกอย่าง จะเกิดขึ่นใหม่ได้ทุกอย่างเกิดขึ่นด้วยแกนพลังงาน และสิ่งที่ถูกสร้างด้วยแกนพลังงาน เป็นคนทำลายทุกอย่างเอง
มนุษย์ ที่เป็นสิ่งที่แกนพลังงานสร้างขึ่นให้มีความคิดที่ดีที่สุด มีความสามารถมากที่สุด แต่มนุษย์กลับเป็นผู้ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่แกนพลังงานสร้างขึ่นมา ความสมดุลของธรรมชาติ การแตกแยก ความโหดร้าย ทุกอย่างเลวร้ายเกินกว่าการแก้ไข …. ดั่งนั่นทุกอย่างต้องเริ่มต้นใหม่
ลบล้างสิ่งที่เป็นอยู่ และ กำเนิดใหม่………………และนี่คือสิ่งที่เขาหวัง

บทที่1
ยุคใหม่ Acronia
หลังจากการทำลายล้างของระเบิดN2 ในครั่งนั่น ทำให้โลกหยุดการวิวัฒนาการตนเอง โลกอ่อนแอลง
และก็กำเนิดยุคใหม่ที่มีชื้อว่าAcronia
และได้มีการเข้ามาของเผ่าต่างๆ ไม่ว่าจะเผ่าไททาเนีย ที่มีปีกสีขาวสวยงามและวงแหวนที่อยู่บนศีษะ เผ่าโดมิเนียน ที่มีปีกสีดำและห่างทีมีปลายห่างเป็นลูกศร
ทั่ง 2 เผ่าพันธ์ตั่งถิ่นฐานอาศัยรวมกับชนเผ่าอีมิลหรือมนุษย์ซึ่ง ตั่งถิ่นฐานอยู่ก่อนแล้ว ทั่ง 2 เผ่าพันธ์ มีเป้าหมายในการเข้ามาบน อโครเนีย แตกต่างกันออกไป ไม่ว่าจะเข้ามาเพื้อศึกษาระบบนิเวศหรือแม้แต่มาเพื้อหวังว่าจะได้พบสมบัติก็ตาม





"เหย อัล นายจะมาช่วยฉันหาของได้หรือยัง" อีมิลผมดำ ดวงตาสีน้ำเงิน ตะโกนขึ่นไปบนบ้านหลังหนึ่งตรงหน้าของเขา

"หาอะไร ??นายไม่ได้บอกฉันไว้ว่าวันนี่เราจะไปไหนกันนะเรียล" ไททาเนียผมสีทองพูดขึ่น เขาแหงนหน้าออกมาจากหน้าต่างพูดกับ อัล ซึ่งยืนอยู่หน้าบ้านของเขา

"อ้าว!" นี่ฉันยังไม่ได้บอกแกเรอะ ว่าฉันจะต้องหาของสำหรับการสอบเพื้อเป็นนักดาบวันนี่อะ เรียลพูดด้วยท่าทีงงๆ เพราะเขามั่นใจว่า บอกเพื้อนของเค้าไปแล้วหรือยัง

"เอ้……?ฉันคิดว่านายคงเข้าใจผิดแล้วละ เพราะว่านายนัดฉันไว้เมือวาน แต่นายบอกฉันว่า มีธุระ ไม่ใช่หรอ ตอนที่ฉันไปตามนายที่บ้านน่ะ" อัลพูดขึ่นด้วยท่าทีเบื่อหน่าย เพราะ เขารู้นิสัยเพื่อนเขาดี ว่าชอบทำอะไรไม่คิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ่นเสมอ

เรียลยืนนึกขึ่นสักพัก………"เหย !! ลืมสนิทเลย แย่แล้ว ตาลุงมาสเตอร์ที่เป็นกรรมการนัดรับของไว้เที่ยงนี่นิหวา โอววว ตายแล้วๆ แล้วนี่ก็จะเที่ยงแล้วด้วย อ้ากกกก ตายแน่เลย ฉันสอบตกหลายครั่งแล้วด้วย !! ถ้าพลาดครั่งนี่ ฉันว่าฉันคงไม่มีโอกาศสอบอีกแน่ๆ ! "

อัลมองหน้าเพื่อนเขาที่กระวนกระวายอยู่ต่อหน้าเขา และยิ่มขึ่นมาแล้วบอกว่า" เรียล นายรอฉันตรงนี่นะ เดียวฉันออกไป "

…………………


"อะ นี่เนื้อสัตว์ที่ตาลุงนั่นขอไว้ให้นายหา" อัลส่งเนื้อสัตว์สดๆให้กับเรียล แล้วยิ้มขึ่นมา

"นี่แกไปหาของให้ฉันเรอะ ! ขอบใจมากเลยนะ ถ้าฉันไม่ได้แก ฉันคงไม่ได้ไปสอบอีกแน่ๆ !!" เรียลขอบใจอัล เพราะเขาไม่คิดว่า เพื่อนของเขา จะทำเพื่อเขามากถึงขนาดนี่

"เออนี่ เรียล….ดูนี่นะ" อัลสะบัดมือ พร้อมร่ายวงเวทขนาดเล็กๆออกมา เมือเสร็จ เวทนั่นกลายเป็นตัวเลขขึนมา ว่า(11:40)"
"ก็อย่างที่เห็น นายเหลือเวลาอีก 20 นาที สำหรับการเดินทางไปหามาสเตอร์ที่อโครโพลิสและตามที่ชั่นคำนวน ก็คงประมานครึ้งชั่วโมงกว่าจะถึง"อัลพูดด้วยท่าทีสบายๆ คงเป็นเพราะ เรื่องนี่ไม่เกี่ยวกับเขาโดยตรง เพราะเขาเป็น สอบผ่านการเป็นวิซารด์ ก่อนหน้าเรียล นานแล้ว
"แล้วนายจะให้ฉันขี่มังกรไปเรอะ "
"อ่ะ ฉันมีกุญแจสำหรับวาปมาอโครโพลิสเพียงแค่ร่ายมนต์ใส่กุญแจเท่านั่นเอง"

........................................

"อะแฮม !! คุณเรียลครับ คุณต้องการจะเข้าสอบเป็นนักดาบ เออ…..…..ครั่งที่ 6 ใช่ไหมครับ "มาสเตอร์พูดขึ่น

"อ่าครับ (ทำไมมันต้องเน้นตรงครั่งที่ 6 ด้วยว่ะ) "เรียลก้มหน้าลงต่ำ แล้วบ่นอุบอิบ

"ก่อนอืน ขอหลังฐานว่าคุณมีความตั่งใจจริงในการเป็นนักดาบด้วยครับ"มาสเตอร์พูดขึน และยื่นมือมาทางเรียล

"นี่ครับผม เนื้อของสัตว์ป่าที่มาสเตอร์ต้องการ …."

"หวังว่าเธอคงหาเนื้อสัตว์ชิ่นนี่ มาด้วยตัวของเธอเองนะ…."มาสเตอร์พูดแล้วเหล่ไปทางอัล ซึ่งทำท่าทีนิ่งสงบ ไม่สนใจ

"เอาละ ยังไงก็ถือว่าได้ของที่ต้องการมาเเล้ว ในการสอบครั่งนี่ เราได้เปลียนการสอบใหม่ โดยจะเป็นการตอบคำถามแทน เพื่อวัดคุณสมบัติในการเป็นนักดาบ แทนการวัดพละกำลังซึ่งใช้กันมานานแล้ว

ข้อที่ 1. ทำไมคุณจึงอยากเป็นนักดาบ?"
"เพราะผมอยากถือดาบ " เรียลตอบ พร้อมกับเห็นสีหน้าของมาสเตอร์ที่แสดงถึงความไม่พอใจในตอบ เรียลจึงพูดต่อไปว่า
" ที่ผมอยากถือดาบ เพราะดาบแสดงถึงอำนาจที่อยู่ในมือเรา เราสามารถที่จะใช้ดาบในการกำหนดทางที่จะเป็นไปได้ นั่นหมายถึงว่า เราจะชี้ไปในทางที่ดี หรือไม่ดี ผมต้องการใช้ดาบในทางที่ดี เท่านั่นเองครับ"
มาสเตอร์ยิ้มอย่างพอใจ แล้ว ถามคำถามที่ 2 ทันที
"ข้อที่2. เมือคุณพบทางที่ต้องเลือก2 ทาง ระหว่าง เพื่อน และ คนรัก คุณจะเลือกอะไร?"
"ไม่สามารถให้คำตอบตามตัวเลือกได้ครับ"เรียลตอบในทันที
"เพราะว่าทั่ง 2 อย่างตามหัวข้อที่มาสเตอร์ให้เลือก เป็นของสำคัญที่สุดในชีวิตผม หากจะต้องเลือก ผมคงต้องเลือกทั่ง 2 อย่างครับ"
"แล้วถ้าในสถาณการณ์ที่ต้องเลือกอย่างเดียวละ คุณจะเลือกอะไร?" มาสเตอร์ยิงคำถามต่อ
"ผมต้องหาทางเพื่อช่วยสิ่งที่สำคัญทั่ง 2 อย่างของผมให้ได้ครับ ไม่ว่าจะแลกด้วยชีวิตของตนเอง…."

มาสเตอร์พอใจในคำตอบของเรียลเป็นอย่างมาก รวมทั่ง อัล ซึ่งยืนฟังคำตอบของเรียลด้วย

"เอาเป็นว่า ทางสมาคมนักดาบของเราขอรับรองการเป็นนักดาบของคุณเรียล อย่าเป็นทางการ !!
และนี่ คือสิ่งที่รับรองการเป็นนักดาบของคุณ ตราที่แสดงถึงการเป็นนักดาบ คุณจงนำติดตัวไว้ เมือถึงคราวลำบาก จงหยิบมันขึ่นมา แล้วนึกถึงจุดประสงค์ในการเป็นนักดาบของคุณ แล้ว ทุกๆอย่างจะคลี่คลายลง…. "
อัลยืนงงในสิงที่มาสเตอร์พูดขึ่นมา เมือเขาเริ่มปะติดปะต่อสิ่งที่มาสเตอร์พูดขึ่น เขาจึงเข้าใจในสิ่งที่มาสเตอร์พูดขึ่น
"นี่ฉันเป็นนักดาบแล้ว…..ฉันเป็นนักดาบแล้วอัล !!" เรียลโพกอดอัลอย่างดีใจ เพราะเขาไม่คิดว่าคำตอบของเขา จะทำให้เขาเป็นนักดาบได้
เรียลปล่อยอัลออกทันที แล้วเดินตรงเข้าไปรับตราจากมาสเตอร์แล้วนำมันมาติดที่อก แล้วก้มหัวเคารพมาสเตอร์ แล้วเดินออกไป พร้อมกับอัล ด้วยท่าทีดีใจ
เมือเรียลและอัลเดินออกไปจนพ้นสายตาของมาสเตอร์แล้วมาสเตอร์พูดอวยพรแกเรียลว่า
"ขอให้ชีวิตการเป็นนักดาบของท่าน จงมีแต่ความก้าวหน้าต่อไป ขอจงใช่พลังที่มีอยู่ เพื่อนช่วยคนที่คุณรัก ลาก่อน คุณเรียล…."

สิ้นเสียงของมาสเตอร์ ก็เกิดเสียงดังขึ่น เหมือนเสียงลมที่กำลังรวมตัวกัน ทุกๆอย่างมืดสนิท แต่มาสเตอร์กลับ ก้มตัวลง เหมือนทำความเคารพอะไรสักอย่าง
เมือเสียงที่ดังสนั่นหายไป มีเสียงหนึ่งพูด "ท่านได้ยอมรับเด็กคนนั่นว่าเป็นนักดาบแล้วใช่ไหม…… "เสียงนั่น เป็นเสียงที่เหมือน คนแก่ เป็นเสียงแหบแห้ง แต่ฟังดูทรงพลังมาก
"ครับท่าน กระผมได้ทำการทดสอบเด็กคนนั่น ตามวิธีที่ท่านบอก และ กระผมก็เห็นว่า สมควรที่เขาจะเป็นนักดาบแล้วครับ…." มาสเตอร์ตอบด้วยท่าทีกลัวๆ เหมือนย่ำเกรงในอำนาจของเสียงลึกลับนี่
"เมือท่านเห็นว่าเหมาะสมแล้ว ก็ถือว่าดี ข้าจะเชื่อใจท่าน หวังว่า ท่านตัดสินใจไม่ผิดนะ มาสเตอร์….."

และทุกอย่างก็สงบโดนพลัน ความมืดหายไป ทุกๆอย่างกลับเข้าสู่สภาพปกติ……

โอ! แต่งอะไรหว่า แต่ก็สนุกดีนะเนี่ย

เดียวเตอะๆๆๆ

เดียวมีต่อ

555

เเล้วทำไมตราชั่นเปรียนเป็นมัดชิโมโร้ง่ะ

กะต่ายเค้าหายไปหนายยยย

ก็ เว็บบอร์ดมานล่มอ่า กะลังกู้กลับ

บทที่ 2
การเดินทาง ศัตรู อาวุท

"ท่านคิดว่า...เราควรส่งมอบอาวุทให้กับเด็กคนนั่นได้หรือยัง ท่านองค์รักษ์….." เสียงแหบแห้งพูดขึ้น ในที่มืด
"ข้าคิดว่า พลังของเขา อาจยังไม่เพียงพอกับการถืออาวุทนี้ คงต้องให้การทดสอบเพื้อที่จะถือมัน"ชายที่ถูกเรียกว่าองค์รักษ์ เสียงของเขาเป็นเสียงชายหนุ่ม ซึ่งอยู่ในที่มืด จึงทำให้เห็นใบหน้าได้ไม่ชัดเจน

"งั่นให้ข้าเป็นคนทดสอบให้ไหม…." เสียงที่แหบแห้งพูดเสนอความคิด

"ไม่ต้อง….เดียวข้าจะจัดการเอง ท่านรอดูอยู่เฉยๆเถิด" ชายที่ถูกเรียกว่าองค์รักษ์ พูดขึ่น และหายตัวไปทันทีในความมืด



………………………………………..

"เฮ….อาลลลลลลลล ก็ฉันขี่หลังนายได้ไหมมมมมมมม" เรียลพูดขึ้นอย่างเบือหน่าย เนื่องจากเขาเดินทางจากอโครโพลิสไปทางตะวันออกด้วยเท้าเปล่า เพื้อไปเมืองโมโมบ้านเกิดของเขาและตอนนี่ 3 ชัวโมงแล้ว ที่เขาเดินทางมา

"นายจะบ้าเรอะ ถึงฉันจะใช่ปีกบิน ฉันก็เหนื่อยเหมือนนายนะ !!" อัลพูดอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร เพราะเขาก็เหนื่อยมากเช่นกัน

"งั่นเราพักกันก่อนดีกว่า" เรียลพูดขึ้น และเดินไปนั่งข้างทางทันที โดยไม่ถามความเห็นของอัลเลย

"เฮอ~ พักก็พัก" อัลพูดอย่างเบือหน่าย จริงๆแล้วเขาก็อยากพักเช่นกัน แต่ไม่ไว้ใจในทางที่กำลังเดินสักเท่าไหรนัก

"ที่จริงเราควรจะ…… "

"เหย!! อัล ตรงนี่มีถ่ำด้วย เข้าไปดูกันหน่อยไหม เพือเจอของดี !!" เรียลลุกขึนชี้ให้อัลดู ซึ่งตรงทางที่ชี้ไป เป็นช่องถ่ำที่มีขนาดใหญ่พอสมควร

ทหารเฝ้ายามดันเจียนไปไหน……. อัลคิดในใจ

"เหย แกไม่ไป ฉันไปแล้วนะว้อยยยยย" เรียลวิ่งไปทางถ่ำทันที โดยไปสนใจอัล ซึ่งทำท่าจะห้ามไม่ให้เข้าไป
เรีบลเข้ามาในถ่ำ พร้อมกับอัล ซึ่งไม่พอใจที่จะเข้ามาสักเท่าไหรนัก

"เรียล นายรีบออกจากถ่ำนี่จะดีกว่านะ ฉันว่าที่นี่มันแปลกๆนะ หทารเฝ้าดันเจียน ก็ไม่อยู่ เราควรออกไปนะเรียล" อัลพูดอย่างไม่สบายใจ

"เออน้า เขาคงไปฉิ่งฉองก็ได้มั่ง นายคิดมากไปแล้วละ ใครจะยืนเฟ้าตลอดทั่งวันละ น่าเบือจะตาย เอาเป็นว่า นายช่วยๆมองหาดูว่ามีอะไรพอจะขายได้ไหมละกัน" เรียลพูดขึ่นกวาดสายตาไปรอบๆ เขาไม่สนใจคำเตือนของอัลเลยสักนิด
"แล้วอีกอย่างนะ ฉันเป็นนักดาบแล้ว ลองมีอะไรโพล่เข้ามาซิ ฉันจะฟันให้ขาด 2 ท่อนเลยค่อยดู ฮาฮา "

"ให้มันจริงอย่างที่โม้ไว้เถอะนะ เฮอ~"อัลพูดอย่างเหนื่อยใจ จริงๆแล้ว เขาไม่ต้องตามเรียลเข้ามาในนี่ก็ได้ แต่เขาก็อดเป็นห่วงเพื่อนจอมโม้คนที่ไม่ได้อยู่ดี

"ฟรึบ…….แกซซซซซว !!" มีเสียงประหลาดดังขึ่น ขณะที่ ทั่งคู่กำลังเดินสำรวจอยู่ เสียงที่แหล่ม ประกอบกับเสียงที่เหมือนกับการกระพือปีกเพื่อบิน

"นายได้ยินใช่ไหมเรียล" อัลสะกิดเพื่อนของเขา ซึ่งกะลังคิดว่าเป็นเสียงอะไร และสะบัดมือขวาของเขา ร่ายวงเวทโจมตีเตรียมพร้อมไว้

"ไม่ว่าจะตัวอะไร…..ฉันจะใช่ดาบของฉันฟาดฟันมันเอง !! "เรียลยกดาบของเขาขึ้นมา และตั่งท่าในการพร้อมรับมือกับสถาณการณ์ที่จะเกิดขึ่น

เสียงที่เกิดขึ่นเมือครู่หายไป พร้อมกับสิงที่ปรากฏขึ่นต่อหน้าพวกเขาตั่งสอง มันเป็นมอนสเตอร์ที่มีรูปร้างคร้ายผึ้งแต่มีขนาดใหญ่และมีจำนวนมาก
" นี่มัน killerbee แต่มันไม่น้าจะมีจำนวนเยอะขนาดนี้!! ให้ตายซิ มันอยู่ในดันเจียนทิศตรงข้ามที่เราจะไปนี่ !!" อัลพูดขึ่นอย่างตกใจ เพราะตามข้อมูลที่เขาเคยศึกษามา มอนสเตอร์ตัวนี่ ไม่อยู่ในที่ที่เขายืนอยู่ปจุบันแน่

"ไอ้เรื่องนี่ฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ยังไงเราคงหนีไม่พ้นแล้วละอัล……… ลุยแหลกว้อยยย !!!!! "

"เรียลพุ่งเข้าหาฝูงkillerbeeด้วยความเร็ว และสะบัดดาบหาดลงไปที่ลำตัวของkillerbeeตัวหนึ่ง แต่แต่ก็โดนเพื่อนมันอีกตัวโจมตีสวนกลับมาด้วยเหล็ดนัยขนาดใหญ่

"หนอยยย !! แก ลองรับนี่เข้าไป คัทดาว !!!" เรียล ตวัดดาบไปทางด้านข้างลำตัวของkillerbee

"เรียล ถอยออกมา !! แดนซ์ชิง ซอรด์ !!" อัลร่ายเวทโจมตีไปที่ฝูงkillerbee เวทปลากฎเป็น เส้นเวทยาวสีขาวคร้ายคมดาบหลายเส้น วนรอบๆฝูงkillbee แต่ก็จัดการพวกมันได้เพียงบางตัวเท้านั่น
"ให้ตายซิ " อัลร้องขึ่นอย่างหมดหวัง เพราะเวทเมือครู่ เขายอมใช่พลังเวททั่งหมด เพราะคิดว่าจะทำลายkillerbeeได้ทั่งหมด เรียลซึ่งตั่งหลักอยู่ข้างหลังอัล ก็หมดหวังไปด้วย เพราะเขารู้ว่า อัลที่เก่งกว่าเขา ยังไม่สามารถจัดการพวกมันได้ทั่งหมด และทั่งคู้ก็ยังได้รับบาดเจ็บไม่น้อย

ท่ามกลางความสิ่นหวัง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

"Healing!!" สิ้นเสียงก็มีประกายแสงขึ้นรอบตัวของที่สองคน และในขนะเดียวกันบาดแผลที่ได้รับก็ข้อยๆจางหายไป


ทันใด่นั่นเองมีเสียงหนึ่งดังขึ่นในใจของทั่งสอง

"จงเชื่อมันในพลังของตนเอง….. เชื่อมัน….แล้วข้าจะให้พลังแก่พวกเจ้า..."

ฉับพลันมีแสงสีทองปรากฏขึ่นบนมือของทั่งสอง

ทางเรียลเป็นดาบใหญ่สีนิลดำ ที่มีตัวอักษรโบราณสลักไว้ว่า “ การทำลายล้างและสันติ ”
ทางอัลเป็นคทาที่มีลูกแก้วสีน้ำเงินคราม ดามจับสีดำ มีอักษรโบราณสลักไว้ว่า “ พลังอันยิ่งใหญ่และมิตรภาพ ”

"ดาบใหญ่อัลคา เป็นของผู้ใช้ใพลังในการปราชัยกับศัตรู……..
คทาแห่งนภา บลูไลท์ เป็นของผู้ใช่ปัญญาและเวทมนต์ในการปราชัยศัตรู…… "


สิ่นเสียงลึกลับ อาวุทในมือของทั่งสอง มีแสงสีทองสว่างขึ่นบริเวณตัวอักษรโบราณ

"อาวุทพวกนี่ต้องการให้เราสู้อัล…."เรียลพูดขึ่นและลุกขึ่นยืนจับดาบเล่มใหม่ของเขาตั่งท่าพร้อมลุยอีกครั่งหนึ่ง

"ฉันก็คิดว่าอย่างนั่นแหละเรียล…..เอาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่า !! "อัลลุกขึ่น พร้อมร่ายเวททันที

"ลุยว้อยยยยยยยย !! "ทั่งคู้ตะโกนขึ่นและเปิดฉากโจมตีรอบสองทันที


……………………………………………………………
"ฮ่าๆๆ" ทั่งคู้ล้มนอนลงกับพื้นด้วยความเน็ดเหนื่อย

"ในที่สุดเราก็เอาชนะพวกมันได้"เรียลพูดด้วยความดีใจ

"แต่ว่านะเรียล เสียงนั่นมันอะไรกัน และก็อาวุทนี้ด้วย นี้มันเรื่องอะไรกันแน่"อัลพูดขึ้นด้วยความสงสัย

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"เรียลตอบ
"อาวุทนี้แข็งแกลงมาก และฉันว่าคนที่มอบอาวุทนี้ให้เราจะต้องมีจุตประสงอะไรบางอย่างแน่ๆ"

"อืมนั่นสินะ....... แต่มีอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันสงสัย?"
"ใครเป็นคนที่ใช้Healingกับพวกเรา?"

"ฉันเอง!!"

โปรดติดตามตอนต่อไป

จบบทที่ 2
อาจจะด้วนๆไปหน่อยนะงับ
แต่จริงๆก็มีเหตุผลหลายอย่างที่ทำให้มันต้องจบอย่างนี้

แต่ง ไวหว้า แต่ตลก สนุกอ่ะ55